Obrazkowy zapis muzyki Indian Ojibwa |
W ciągu całej historii ludy rdzenne były odpowiedzialne za rozwój wielu technologii i w znacznym stopniu przyczyniły się do rozwoju nauki.
Nauka to pogoń za wiedzą. Różne podejścia do gromadzenia tej
wiedzy są kulturowo względne. Rdzenna nauka obejmuje tradycyjną wiedzę i
rdzenną perspektywę, podczas gdy nie-autochtoniczne podejścia naukowe są
powszechnie uznawane za naukę zachodnią. Razem zaś wiele wnoszą do współczesnej
nauki.
Chociaż uznano wartość integracji nauki rdzennej z nauką
zachodnią, zaczęliśmy jedynie zarysować jej zalety.
Perspektywy ludów tubylczych są holistyczne i opierają się na
wzajemnych połączeniach, wzajemności i najwyższym szacunku dla natury.
Sposoby podejścia do nauk zachodnich, jak i rdzennych mają swoje mocne strony i mogą
się wzajemnie uzupełniać.
Jako wywodzący się od ludów tybylczych naukowiec, który specjalizuje się w łączeniu
tradycyjnej wiedzy ekologicznej z badaniami ekologii dzikiej przyrody,
natknąłem się na wiele przykładów, w których połączenie obu podejść
doprowadziło do doskonałego wkładu w nowoczesną naukę.
Korzenie
żywności i medycyny
Przez wieki życie ludności rdzennej zależało od ich wiedzy o
środowisku. Wiele gatunków roślin - w tym trzy piąte rodzajów obecnie uprawianych
na całym świecie - zostało udomowionych przez ludność rdzenną w Ameryce
Północnej, Środkowej i Południowej. Kukurydza, kabaczek, fasola, ziemniaki i
papryka to tylko kilka przykładów produktów, które teraz wnoszą ogromny wkład w
światową kuchnię!
Pozyskanie wiedzy o właściwościach leczniczych roślin
odegrało zasadniczą rolę w rozwoju farmakologicznym. Na przykład, gdy osadnicy
przybyli do Ameryki Północnej, rdzenni mieszkańcy pomogli nowo przybyłym
wyleczyć grożący życiu szkorbut za pomocą toników iglastych, które były bogate
w witaminę C.
Substancja czynna leku przeciwbólowego aspiryna, czyli kwas
acetylosalicylowy, została po raz pierwszy odkryta m.in. przez rdzennych mieszkańców,
którzy wykorzystali korę wierzby. Właściwości roślin leczniczych do dziś są nadal odkrywane, zwłaszcza w ekosystemach tropikalnych, w miarę jak
rdzenni mieszkańcy dzielą się swoją wiedzą.
Od technologii do
Tradycyjnej Wiedzy Ekologicznej
Innowacje technologiczne, takie jak canoe, kajak, tobogan
czy rakiety śnieżne, pomogły w podróży i transporcie i zostały szybko
dostosowane przez europejskich osadników.
Ludy tubylcze, z ich dziesięcioleciami osobistego
doświadczenia w połączeniu z ich przodkami, posiadają ogromną wiedzę o
środowisku i relacjach ekologicznych w jego obrębie. Istnieją ogromne
możliwości, w których taka wiedza może przyczynić się do rozwoju nowoczesnej nauki i
zarządzania zasobami naturalnymi.
Wiedza tubylcza, znana również jako Tradycyjna Wiedza
Ekologiczna (ang. Traditional Ecological Knowledge), jest w istocie skumulowanym zasobem wiedzy związanym z
relacjami ekologicznymi, przekazywanym z pokolenia na pokolenie przez rdzennych mieszkańców.
Tradycyjna Wiedza
Ekologiczna już dostarczyła wglądów w zmiany środowiskowe,
monitorowanie populacji dzikich zwierząt, praktyki zrównoważonego odłowu,
ekologię behawioralną, relacje ekologiczne i wiele innych.
Obserwacje Inuitów zidentyfikowały kilka ważnych zmian
środowiskowych w Arktyce wywołanych efektem cieplarnianym, a ich wiedza na temat
zachowań wali grenlandzkich pomogła badaczom zrewidować ich metody
badań w celu poprawy szacunków wielkości populacji.
Starsi z plemienia Indian Heiltsuk z kanadyjskiej prowincji Kolumbia Brytyjska rozpoznali dwa typy
wilków - przybrzeżne i śródlądowe - wcześniej nieudokumentowane zachodnimi
metodami naukowymi. Przy tak udowodnionej wartości tylko w kilku przykładach,
wyobraź sobie, jak Tradycyjna Wiedza
Ekologiczna może dalej informować o nauce !
Tradycyjna Wiedza
Ekologiczna nadal uzupełnia naukę zachodnią. W świetle ostatnich
spadków populacji łosi w Ameryce Północnej, moje własne badania mają na celu
włączenie wiedzy rdzennej, aby pomóc zidentyfikować czynniki, które mogą być
odpowiedzialne za ten spadek.
Edukacja
rdzenna jest niezbędna
Pomimo uznanej wartości perspektywy i wiedzy rdzennych ludów,
istnieje niewielu autochtonicznych naukowców. Naukowcy specjalizujący się w
naukach rdzennych mogą zapewnić opiekę mentorską oraz stać się wzorem do
naśladowania dla obecnych i przyszłych tubylczych studentów nauki.
Zachęcając do rekrutacji naukowców zajmujących się rdzenną
nauką, przyszłe badania uwzględniające rdzenną perspektywę mogą utorować drogę
do promowania podejść opartych na uwarunkowaniach kulturowych.
Wiele gatunków dzikich zwierząt jest zagrożonych na całej
planecie, a angażowanie się we wspólne inicjatywy w zakresie zarządzania
obejmujące rdzenną naukę są teraz ważniejsze niż kiedykolwiek. Współpraca staje
się coraz bardziej powszechna. Na przykład rząd Kanady uwzględnia Tradycyjną Wiedzę
Ekologiczną w ocenie
zagrożonych gatunków. Worldwide Indigenous Science Network (WISN) przywraca
dialog z Tradycyjną Wiedzą
Ekologiczną do najbardziej palących problemów ekologicznych na świecie.
W całej historii rdzenni mieszkańcy, ich perspektywa i wiedza
znacznie przyczyniły się do rozwoju nauki i technologii i na pewno będą to
robić jeszcze przez następne pokolenia!
Jesse Popp
Autorka jest adiunktem na Wydziale Biologii Uniwersytetu Lauretian, pracuje także dla plemienia Anishinabek i Centrum Rybołówstwa w Ontario. W swojej pracy łączy Tradycyjną Wiedzę Ekologiczną wywodzącą się z tubylczej perspektywy z nowoczesną nauką.
Oryginalny tekst:
How Indigenous knowledge advances modern science and technology
Polecane artykuły:
Indian Givers: How Native Americans Transformed the World by Jack Weatherford. Broadway Books, 2010
.
Indigenous Knowledge, Ecology, and Evolutionary Biology by Raymond Pierotti. Routledge, 2011
“What tradition teaches: Indigenous knowledge complements western wildlife science” by Paige M. Schmidt and Heather K. Stricker. USDA National Wildlife Research Center – Staff Publications, 2010.
Indian Givers: How Native Americans Transformed the World by Jack Weatherford. Broadway Books, 2010
.
Indigenous Knowledge, Ecology, and Evolutionary Biology by Raymond Pierotti. Routledge, 2011
“What tradition teaches: Indigenous knowledge complements western wildlife science” by Paige M. Schmidt and Heather K. Stricker. USDA National Wildlife Research Center – Staff Publications, 2010.
Zobacz też:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz